Απ' το τέλος...
Ψάρεψες αρκετά τη μέρα. Πρέπει να φροντίζεις να τελειώνεις το καλάρισμα στο πρώτο (ελάχιστο) φως. Μόλις χαράξει τελείως, αρχίζεις να σηκώνεις. Εάν τ' αφήνεις περισσότερο με το φως, τότε κινδυνεύεις -πέρα απ' τους περισσότερους αστερίες- να σου φάνε οι ψαλίδες τα όποια ψάρια έχεις πιάσει (οι ψαλίδες χτυπούν τα ψάρια όταν ψοφήσουν)...
Για το παραγάδι με το ζωντανό.
Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για να χάσεις ένα παραγάδι. Μερικοί από αυτούς δεν υποπίπτουν στη θέλησή μας.
Πάμε απ' τα βασικά:
Το παραγάδι πρέπει να πέφτει "τεντωμένο" (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να το έχεις στην τσίτα). Βυθομετράς (με βυθόμετρο ή σκαντάγιο) το σημείο που ξεκινάς - ας πούμε ότι μέτρησες 20 οργιές. Γυρνάς καμιά τριανταριά οργιές πίσω, ρίχνεις τη σημαδούρα και -προχωρώντας η βάρκα- αμολάς 25 οργιές καλούμα. Δένεις το βαρίδι και τη μάνα και ξεκινάς να καλάρεις. Το ανάποδο γίνεται στο τέλος: Αν π.χ. το βάθος εκεί που τελείωσε το παραγάδι είναι 30 οργιές. Δένεις βαρίδι και καλούμα και προχωράς στην ίδια ευθεία που καλάρεις αμολώντας καλούμα (πάλι μερικές οργιές παραπάνω - καμιά τριανταπενταριά). Δένεις τη σημαδούρα και την πετάς στη θάλασσα. Μέχρι να πατώσει το παραγάδι η σημαδούρα θα το κοντράρει "ταξιδεύοντας", έτσι ώστε να πέσει το δυνατότερο τεντωμένο.
Θέλει αρκετή προσοχή στην αρχή και στο τέλος γιατί πολλά άσχημα μπλεξίματα γίνονται κοντά στις σημαδούρες.
Υπάρχουν αρκετά άλλα που πρέπει να προσέξεις πριν καλάρεις. Βασικό είναι το ρέμα. Καλάρεις πάντα στην κατεύθυνση του ρέματος. Αν είναι δυνατό καλάρεις πρίμα στο ρέμα και εν πάση περιπτώσει ποτέ κάθετα!
Αλλο:
Οταν σαλπάρεις μην τραβάς παραπάνω απ' όσο προχωράς. Το παραγάδι πρέπει να έρχεται ελαφρά πίσω, ώστε να μην το σέρνεις.
Μεγάλο ρόλο παίζει ο τόπος. Το ζωντανό (φαντάζομαι ότι εννοείς ζωντανό ψαράκι -μαρίδα, γόπα, γύλους, καλόγρηες κλπ.) ψαρεύει καλύτερα στα άσπρα μαύρα ή στο πλάι της ξέρας. Πάνω στην ξέρα έχεις περισσότερα προβλήματα και μη νομίζεις ότι θα βγάλεις περισσότερα ψάρια. Οι ροφοί π.χ. δε χτυπούν έυκολα σε ζωντανό. Αντίθετα είναι είναι Νο1 δόλος για τις συναγρίδες (που πάνε σε άσπρα-μαύρα και πέτρες), για τις στείρες και γενικά για τα ψάρια-κυνηγούς που δεν την αράζουν τεμπέλικα στις ξέρες. Αν τέλος πάντων αποφασίσεις να ρίξεις σε άγριο τόπο, φρόντισε το παραγάδι να πέσει στα ίσια (χωρίς ζιγκ-ζαγκ).
Αλλο:
Αν νιώσεις ότι το παραγάδι έχει σκαλώσει, αλλά όταν τραβήξεις δυνατά παίρνεις λίγο-λίγο, όταν δηλαδή το νιώθεις σαν σκληρό λάστιχο, τότε μάλλον το σέρνεις κάτω από βράχο. Μην δοκιμάζεις να το πάρεις με τη δύναμη. Θα το μπλέξεις πέρα-πέρα, θα κόψεις τα χέρια σου και στο τέλος θα το χάσεις. Δοκίμασε λασκάροντας και τραβώντας από διάφορες κατευθύνσεις και αν δε γίνει τίποτα, κόφτο, βάλε μια σημαδούρα και πήγαινε απ' την άλλη μεριά.
Αλλο:
Οταν είσαι πολύ γιαλό και έχεις ρίξει παράλληλα με τη στεριά, να σαλπάρεις με τη βάρκα απ' τη μεριά του πελάγους (αυτό δεν το εξηγώ, είναι μυστικό.. χε, χε).
Αλλο:
Αν είσαι σχετικά γιαλό (μέχρι 15-20 οργιές) χρησιμοποίησε την κουλούρα (αν δεν ξέρεις τι είναι, μπορείς να ρωτήσεις). Προσοχή! Αν έχεις ψάρι στο μπλέξιμο, μη χρησιμοποιείς κουλούρα. Θα χάσεις το ψάρι!
Υπάρχουν κι άλλα που θα μπορούσα να πω, αν ήξερα συγκεριμένα τον τόπο και το είδος των ψαριών που στοχεύεις. Αν είσαι πρωτόπειρος καλό είναι να καλάρεις και να σαλπάρεις με τα κουπιά. Σου δίνει πολλές δυνατότητες στις μανούβρες και είσαι πιο εύκολα απίκο στο παραγάδι. Προϋποθέτει καλό καιρό και βέβαια έναν καλό σύντροφο στο κουπί.
Επίσης, σημαντικότατο ρόλο παίζει το καλό νετάρισμα. Ενα κακονεταρισμένο παραγάδι έχεις λίγες πιθανότητες να ...σωθεί.
Να σου πω κι ένα τελευταίο για να νιώσεις καλύτερα:
Αν το παραγάδι "δε θέλει να βγει"... Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα...
ΥΓ. Το μπλέξιμο θέλει τη μεγαλύτερη υπομονή και επιμονή του ψαρά, γιατί υπό νορμάλ συνθήκες τις περισσότερες φορές δημιουργείται από ψάρι! Αν το παρατήσεις, ένα ψάρι χάνεται άδικα...